تو بی حوصله ای، بگو عاغای حسینی بیاد!

داییِ بزرگم یه جورایی پدرخوانده ی منه. یه مرد چهل ساله ی شیک پوش و دل زنده. شدیدن خلاق، همه فن حریف و تنگ! و خب پولدار، خیلی پول دار.

مردم دار،شوخ و مهربونه.

چیزها دارم که در وصفش بگم و راستش انگشتم میسوزه و تایپ کردن سخته و اصن حال ندارم راستش.

لُب مطلب اینکه من ایشون رو خیلی قبول دارم. یکی از معدود دلایلِ ارادت من به مردادی هاست!

ولی چه اون سه سالی که تو شرکتش کار میکردم و چه الانی که یه بوم گردیِ خفن و کلاسیک زده، چیزی که به عینه دیدم اینه که لاس میزنه!

گاهی حس میکنم اون یه جوون پر شور و نشاط 24ساله ست و من یه چهل ساله ی اخته ی بی رمق!